بررسی شیوه های توانمندسازی اقتصادی زنان روستایی(مطالعه موردی: شهرستان لنگرود، بخش مرکزی، دهستان چاف)

دستیابی به توسعه روستایی و رشد اقتصادی که یکی از اهداف و آرمان های بزرگ هر کشوری محسوب می شود نیازمند برنامه-های توسعه ای است. در برنامه های توسعه نیز باید اولویت اصلی را به توسعه منابع انسانی داد و در این راستا توانمندسازی زنان که نیمی از جمعیت روستایی را تشکیل می دهند حائز اهمیت می باشد. روش تحقیق این پژوهش، توصیفی – تحلیلی است. از آزمون کوکران برای تعیین حجم جامعه نمونه استفاده شده است که تعداد 300 پرسشنامه به دست آمده است. برای روایی محتوای پرسشنامه با نظرخواهی از متخصصین و انجام مطالعات مقدماتی و برای پایایی آن از روش آلفای کرونباخ که ضریب آلفا 79/0 بوده است. سپس برای آزمون فرضیات پژوهش از آزمون پارامتریک تحلیل واریانس یک طرفه (anova) برای مقایسه میانگین میان گروه ها و از آزمون همبستگی پیرسون برای سنجش میزان همبستگی بین متغیرها استفاده شده است. نتایج پژوهش گویای آن است که در بحث توانمندسازی اقتصادی زنان روستایی عامل سرمایه و دادن اعتبارات نقش مهمی را در توانمندسازی آنان دارد. در بخش نیروی کار بیشترین درآمد در بخش خدمات است به عبارتی با مهارت یافتن زنان روستایی در بخش خدمات افزایش درآمد را شاهد هستیم. بعد از آن بیشتر درآمد در بخش کشاورزی و فعالیت های خانگی و صنایع دستی است. با افزایش تحصیلات و آموزش و مالکیت، مشارکت زنان در فعالیت های اقتصادی روستا بیشتر شده است. بیشترین میزان همبستگی میان تحصیلات و مشارکت در فعالیت اقتصادی با مقدار 617/0 است. بعد از آن همبستگی میان آموزش و مالکیت با میزان مشارکت با مقدار 381/0 می باشد. بین تحصیلات و اعتماد به نفس همبستگی وجود دارد که میزان آن 775/0 است که نشان می دهد تحصیلات عامل مهمی در جهت افزایش اعتماد به نفس بوده است که این امر موجب اقدام به فعالیت های اقتصادی و ایجاد اشتغال، مشارکت در کلاس های آموزشی و به نوعی توانمندسازی بیشتر زنان روستایی می-باشد.